جشنواره فيلم عمار كه اين روزها به همت گروهي از دغدغه‌مندان گفتمان انقلاب اسلامي در جريان است، از چند زاويه قابل تامل و بررسي است. اين‌كه چرا عنوان عمار انتخاب شده و اين‌كه چرا نسل سوم و چهارم انقلاب علمدار آن هستند و صدالبته اين‌كه چرا ساحت هنر براي اين حركت انتخاب شده، سوالاتي است كه گرچه در نگاه اول واضح و مبرهن مي‌نمايد، ليكن دقت در ژرفاي آن مي‌تواند انگيزه، راهبرد و افق پيش‌روي آن را به‌گونه‌اي بهتر واگويه نمايد.

اگر چارچوب گفتماني انقلاب اسلامي را به عنوان يك گفتمان اصولي و زيربنايي براي ادامه آنچه در بهمن 57 رخ داد بپذيريم، بدون شك مفهوم «عمار» و جايگاه عماريون در اين پروسه معناي روشن‌تر و البته جايگاهي اساسي‌تر پيدا مي‌كند. در واقع گفتمان انقلاب اسلامي در هر دو وجه سلبي و ايجابي خود نياز مبرم به عمارهايي دارد كه در زيرگروه‌هاي مختلف خود همزمان به نفي كژي‌ها و اثبات ايده‌آل‌ها و آرمان‌هايش بپردازند.

توجه به كارويژه شخصيت حضرت عمار ياسر(ره) در دوران زمامداري اميرالمومنين علي‌(ع) به درستي ضرورت اين اتفاق را تبيين مي‌كند. شخصيتي كه با تلاش مجاهدانه و به صورت چهره به چهره غبارهاي شبهه و ترديد را از ذهن و فكر مردم مي‌زدود و زلال حقيقت را با بياني استوار و البته مشفقانه در كام آنان مي‌ريخت و اين همان چيزي بود كه نائب امام زمان(عج) از پس غبار فتنه 88‏، دردمندانه از خواص جامعه طلب مي‌كرد.

بگذريم ...، اما اين‌كه چرا ساحت هنر و به‌ويژه سينما در اين جشنواره مورد تاكيد است، دست‌كم از دو زاويه مهم مي‌نمايد. نخست اين‌كه به تصريح و تاييد عموم كارشناسان فن، چارچوب سينما شايد بيش از هر رسانه ديگري قدرت اثرگذاري دارد و دوم اين‌كه در عرصه تثبيت گفتمان انقلاب اسلامي شايد تاكنون بيش از هر چيز ديگري از اين ساحت غفلت شده است.
به بيان بهتر سينما و تلويزيون به عنوان مهم‌ترين ابزار رسانه‌اي در غلبه يك گفتمان بر فضاي عمومي جامعه‏، به دلايل مختلف در جمهوري اسلامي از دست اهل خود خارج شده و در مواردي حتي از مسير اصلي خود منحرف شده است. نكته آن‌كه همين آفت بزرگ سبب شد تا نسل جوان و معتقد به مباني انقلاب اسلامي به فكر چاره افتاده و با كمترين امكانات نقش عمارگونه خود را در اين عرصه ايفا كند.

اين جشنواره اما چند خروجي مهم درپي خواهد داشت كه اگر به درستي هدايت و حمايت شود بي‌ترديد مي‌تواند انقلابي در حوزه فرهنگي ايجاد كند. اول اين‌كه تابوهاي شكل گرفته كنوني كه اجازه بروز خلاقيت‌ها و نگاه‌هاي جديد را نمي‌دهند، شكسته و گام محكمي در ايجاد فضاها و نگاه‌هاي جديد برداشته خوهد شد.

دوم آنكه، به تمام كساني كه فكر مي‌كنند انقلاب اسلامي پس از گذشت سي‌واندي سال بيش از رويش، ريزش داشته ثابت خواهد كرد كه اصول اين گفتمان همچنان فطرت‌هاي پاك و آلوده نشده را با قدرت جذب مي‌كند و هر جا ريزشي بوده اتفاقا به دليل دوري از همين اصول بوده است و در نهايت اين‌كه اثبات خواهد كرد كه مي‌توان هم نقاد بود و حاكمان را به دليل رفتارشان به تيغ تند نقد كشيد و هم اميدبخش بود و از سياهنمايي‌هاي مغرضانه دوري گزيد.